Category: Long Poems

रसाळ उसाचे पेरकोवळा हुरडा अन बोरंवांगे गोंडस गोमटेटपोरे मटार पावटे हिरवा हरभरा तरारेगोड थंडीचे शहारेगुलाबी ताठ ते गाजरतीळ दार अन ती बाजर वर लोण्याचा गोळाजीभेवर रसवंती सोहळाडोळे उघडता हे जडदिसे इवल्या सौख्याचे सुगड

गेली अनाथांची मायकरून पोरके साऱ्यासकशी रोखावी डोळ्यातह्या आसवांची तळी माय फिरते जगातपरी लक्ष सर्व पिल्लांवरघाली पाखर मायेचीजशी दुधाची ती साय पिल्लू शोधे रानोमाळतिच्या ममतेची सयनाही दिसे कुठे सावलीकशी कुठे हरवली माय आपल्या चोचीतला घासभरवे सगळ्या पिल्लानादेण्या ममतेची ऊबसोडी आपल्या पिल्लाला किती बाळांची ही मायआज पहुडली शांतपरी पिल्लांच्या मनातभरून राहिला आकांत आता कोण घेईल जवळसाऱ्या पोरक्या पिल्लानास्वतः पांघरून ऊनदेईल सावली त्यांना किती आठवणींचा माळतुडवून लेक आलीतुझ्या मायेच्या उबेसाठीआज झाली ती पारखी.. कशी काढावी समजूतकसे करावे सांत्वनकोण देई आता तिलाआपल्या बोटाचा आधार आले अंधारून अवेळीदिशा झाकोळल्या दाहीआज त्या मायेसाठी नभजणू कोसळे अवकाळी

परिस्थितीच्या धक्क्यांतून अन् जवळच्या नातेवाईकांच्या धोक्यातून…कणखर बनत गेलीस ! घडवलंस स्वतःला…स्वतःचीच सोबत घेऊन…पुस्तकांचीही साथ मिळाली तूला..तूच निवडलंस त्यांना विश्वासू सोबती म्हणून….शब्दांवरची पकड घट्ट केलीस ! झिडकारली गेलीस..समाजाकडून..टाकली गेलीस..तरी तुटली नाहीस..झुकली नाहीसवाकड्या मार्गाला गेली नाहीस…मनाचा अंतर्दिप विझू दिला नाहीस ! अनेक अनाथांची माय झालीस..उभं केलंस त्यांना..या सोसाट्याच्या वादळातसन्मानानं नि जबाबदारीनं राहणारे नागरिक घडवलेस…तूझ्या आश्रमशाळेत..सिंधु संस्कृतीचं विद्यापीठच झालीस ! तूझं बोलणं ऐकत रहावं असं…सर्व विषयांना स्पर्श करणारंअनेक पुस्तकांचं सार तूझ्या आयुष्यात उतरलेलं…अखंड ऊर्जेनं तू बोलायचीस…नि उच्चशिक्षितालाही लाजल्यागत व्हायचं ! समाजानं तूला दगा दिला…पण तू त्याच समाजाला धडा दिलास…समाजानं पाजलेलं विष पचवून…समाजाला तू अमृतच दिलंस !तूझे ऋण अनाथांबरोबरच समाजावरही राहतील !

ज्योत लाविलीस तू,मनामनात सर्वांच्या!शिक्षणाची कास तू,धरलीस स्त्रियांच्या ! ज्योतिराव, सावित्री,गाठ बांधली स्वर्गात!एकरुप होऊनी,मग्न झाले कार्यात! दीनदुबळया दलितांना,आधार त्यांचा मिळाला!अनाथ,सान बाळांना,मायेचा झरा लाभला! अस्पृश्यतेस दूर सारूनी,दीप समानतेचा लावला!मुलामुलींना शिक्षणाचा,ध्यास तुम्ही लावला! शेणगोळे आणि शिव्याशापझेलले तिने धैर्याने !तिच्या त्यागाची फळे,आज चाखतात मानाने! ममता, समता यांचे नाते,जोडले समाजात त्यांनी!ऋण त्यांचे विसरू नये,हीच इच्छा मन्मनी !

सिंधुताई,माय माऊली,कष्टमय आयुष्य जगली!झुंजत झुंजत आयुष्याशी,निरपेक्ष,निरामय जीवन जगली! जन्म जाहला जिथे तिच्या,आयुष्याला मोलचं नव्हते!वाढत होती जणू बेवारशी,प्रेम, जिव्हाळा तिथे न भेटे! ज्यांनी द्यावा तिला आसरा,असे सासर तिला पारखे!माय माऊली टाकून दिली,जग अवघे वागे शत्रू सारखे! स्मशानातच तिला लाभले,सुख कसे ते अनोळखी!प्रेताची आगच बनली ,ठेवी न तिला रोज भूखी! हाल अपेष्टांचे डोंगर लंघुनी,जाहलीस तू प्रेममयी!अनाथांची माय बनुनी,प्रेमभाव ओतलास जगी! जरी तुझे अस्तित्व लोपले,तेज तुझे राहील जगी!त्या तेजाच्या प्रकाशात ,नित्य चमकशील तू नभी!