Category: Long Poems

धडाडणा-या समुद्र लाटा…धडधडणारे हृदयज्याच्या रम्य फेसाळणा-या लाटा…आज धडकी भरवताहेतका तो आधीपासून तसाच आहे..मीच माझ्या सोयीनुसार अर्थ काढतोय का ? घोंघावणारं वारं…धूळीनं सारं अस्पष्ट बनवलंयआधीचं शीतल वारं..आज का दृश्य विचलित बनवतंयका ते तसंच आहे आधीपासून…नि माझ्या डोळ्यावर चश्मा होता का..कुठल्या तरी विचारधारेचा ? अतिशय तापमान वाढवणारा सूर्य…अंगाची काहिली करतोय तोकोवळ्या प्रकाशाचं अप्रूप होतं मलाआज तो सूर्य आग का ओकतोय…का तोही तसाच आहे आधीपासून….नि मीच माझ्या कोशात सुरक्षित समजत होतो मला ? विचारांचं काहुर माजलंय मनात…संस्कृती बद्दलची व्याख्याच खटकते आहे आताएकमेकांवर वरताण करणारी धार्मिक मानसिकता…आधीही होतीच म्हणेमग माझ्या डोळ्यावर कुठली पट्टी बांधली होती तेंव्हा ?

……..कविता…….. या कवितेने वेड लाविलेतिचा मनाला लळाओठामधुनी शब्द उमटतीस्नेह असो वा झळा।। भाव भावना मनी कल्पनाउत्कट अनुभूतीभिडे काळजा क्षण हळवे तेशब्दचि कविता ती।। शब्द मोजके बाण उरी तेमहान अर्थ मलाभेदूनी ह्रदया परिणामातेकरिती तव ही कला।। लय तालांची सुरम्य जादूशब्द सार्थ रचनाप्रतिभेचा जणु साज ही कविताकरीते मुग्ध मना।। जखमा उरीच्या मर्म गूज हेमन का उकलावे?दु.ख मोद ना कोणा,कविते!फक्त तुज वदावे।। दिनरात्रींचे ‌ सुख दु.खांचेशिशिर वसंत ऋतूकळा कधी कधि मळेचि फुलतीजवळी कविते तू!!

कविता माझी येई अचानक ,काळजाच्या त्या गाभ्यातुन …अलगद कोमल शब्दछटातुन …भावनेच्या शब्द झऱ्यातुन…. कधी असते ती कल्पना भरारी..कधी ती देते दुःख वेदना उरी..कधी ती असते हसरी साजरी..तर कधी उमटे व्यथेतून खरी! मनीच्या गर्भी रुजून रहाते…चैतन्यावर ते बीज पोसते…अंकुरे जेव्हा मनात तेव्हा…इवल्याशा रोपात बहरते ! जशी उमलते , तशीच फुलते..कविता जगी अशीच जन्मते..मी न कधी ती सांगू शकते..कविता मज ती कशी स्फुरते !

अशाच एका सायंकाळी,अवचित गेली नजर आभाळी!दिसला मज तो वनमाळी ,खेळत रंगांची ही होळी ! करी घेऊनी ती पिचकारी,होई उधळण ती मनहारी !सप्तरंगांची किमया सारी,रंगपंचमी दिसे भूवरी ! सांज रंगांची ती रांगोळी,चितारतो तो कृष्ण सावळी !क्षितिजी उमटे संध्यालाली,पश्चिमेवर तो सूर्य मावळी ! फाल्गुनाच्या उंबरठ्यापाशी,सृष्टी अशी रंगात बरसली !घेऊन नवचैतन्याच्या राशी,चैत्र गुढी ही उभी राहिली !

कल बहोत पी मैने..सुबह सुबह शायर मिलेजाम पे जाम होते रहें.. शायरी चढ़ती गयी ठंड के माहोल मे घोल दिये रुबायीलब्ज़ ब लब्ज़..तरोताजा़ होते रहे हमसफर भी मिजा़ज़ ए शायर होते गयेठहाकों पर ठहाके फुटतें रहे…पीते रहें इश्के समंदर दिनभर साथ था हमारेगहराईयाँ नापते चले…लब्जों के सहारे लोग मिलते रहे…सीधेसे और चालाक भीउम्मीद बनती बिगडती रही…लोगों से हमारी शाम होते ही साथी और भी एक जुड गयाप्याला हाथ मे लेके चले शहर अपने हम राह टेढी मिली..गर्दीश मे गुम हो गयेरात की गहराई लेके..पहुँच गए मंझिल पे हम

डोळ्यांत कुतुहल…ओठांवरी तृष्णावाढत राहिले..ओढत राहिलेपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा हातांचे चाळे..चाललेउगाचचमेळ न त्यांचा बैसलाबट गालावरी तुझीया.. ढळतच राहेपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा गर्दीत हरवले.. तुझे माझे डोळेशोधण्या..ओळखीचे काहीपापण्यां ओलावल्या नकळतपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा जाहली वेळ निरोपाची.. आणिकसंपला सोहळा अपुलाऊतु गेले अकस्मात.. हृदयाचे आसूपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा

तव आठवा’वीण दिन फुकाच जातोभेटतची जा नित्य मजसी तूकुणास ठावे लाट कोणतीफेसाळुनि धावेल आणि..परंतु ! क्षणा क्षणाला मज आठवसी तूतूझेच मोहक चित्र निरंतररंग तयातील उडण्याआधीसामोरी ये…सखी क्षणभर ! कितीक वर्षे भजले मी तुजलाप्रसन्नता मिळाली तव आठवितागोजिरे रुप तुझे त्यावेळचेठसली मनावर ती सात्विकता ! सोबत सदा तूझीच असेतरी..आयुष्यभर मी वाट पाहिलीसांज आता आयुष्याची..अन्आस फक्त तूझ्या दर्शनाची !