Category: Long Poems

भेटीस तुझ्या मीसखये आतुर झालोबेभान धुंद मीजलद होऊनी आलो।।१।। अबाहूत अशी येनको दुरावा आतामम प्रिये न सहवेदुःख तुझे विरहार्ता।।२।।हा विरहाग्नी गेनित्य जाळितो तुजलादारूण उसासेक्षीण तनु धरणीला।।३।।साजिरे गोजिरेहसरे ते तव वदनसखी हाय लोपले‌ दिसे उदासही म्लान।।४।।होऊन मेघ मीमृगातला आसुसलाप्रिय धरणी आलोतृप्त कराया तुजला।।५।।

रिक्त झाले मनजसे मधमाशीचे पोळे!गेले मधु शोषून जरी,मन त्यातच घुटमळे ! रिक्त झालेली क्षते,कोरून बांधलेली घरटी!मधु साठविला तेथे,क्षणिक त्या सुखासाठी ! फुल पाखरे प्रेमाची,उतरली काही क्षणासाठी!मागे ठेवून ती गेली,मधु दुसऱ्या कोणासाठी! पोळी आधार ही घेती,घराच्या वळचणीला!अर्थशून्य तो आधार,उमजे त्या मधमाशीला! कार्य संपताच तिचे,सोडून जाई तेच घर!घराचा सापळा तो,राही पोरकाच पार! आता गमते मनाला,सत्य त्यातील ते थोर!प्राण पाखरू ही जाता,उरे नुसतेच कलेवर !

हा राहू तो केतू तो शनी हा मंगळये दोस्ता तुझ्या येण्याने सगळेअमंगळच पुसले जाते; हा हिरवा तो भगवा तो निळा हा केशरीये दोस्ता तुझ्या येण्याने सगळेनिर्मळ होऊन जाते; हा कुजका तो सडका तो आंबट हा तिखटये दोस्ता तुझ्या येण्याने सगळेचविष्ट होऊन जाते; हा दूर तो नाराज तो अबोल हा भडकये दोस्ता तुझ्या येण्याने गप्पांनाचांगलीच रंगत भरते!

मनाच्या आभाळातून,शब्दांचे ढग उतरतात,वेगवेगळ्या भावना घेऊन,कधी रिक्त तर कधी भरलेले,कधी पांढरे तर कधी काळे! जसं आभाळ फिरेल तसे हे शब्द ओथंबून येतात,अगदी झेपावून येतात,झराझरा बरसू लागतात…कागदावर लेखणीच्या सहाय्यानेबरसू जातात! तेव्हाच हे मनाचे आभाळ रितं होतं!ते रितेपण पेलवत नाही काहीवेळा!उदासीनतेची छाया येते,विविध आकाराच्या त्या काळ्यापांढ-या ढगातून! एखादा ढग हत्त्तीसारखा दिसतोतर एखादा सशासारखा!फिरत असतो त्याच्याच तंद्रित!त्यातूनच निर्माण होते एखादीशब्दमाला! वेढून रहाते सार्या मनाला,व्यक्तातून अव्यक्ताकडे जाणारी,स्वत:च्याच कोशात गुरफटणारी…त्या काळ्या पांढऱ्या ढगाभोवतीदिसते चंदेरी रेषा… प्रत्येक ढगाला आपलं अस्तित्वदाखवणारी…आणि पटते…Every cloud has a silver line!

एका रात्री पाहिला बहावा,चंद्र प्रकाशी बहरताना!गुंतुन गेले हळवे मन माझे,पिवळे झुंबर न्याहाळताना! निळ्याशार नभिच्या छत्राखाली ,लोलक पिवळे सोनसावळे!हिरव्या पानी गुंतुन लोलक ,सौंदर्य अधिकच खुलून आले! शांत नीरव रात भासली,जणू स्वप्नवत् स्वर्ग नगरी!कधी न संपावे ते अपूर्व क्षण,आस लागली मनास खरी! फुलल्या बहाव्याच्या मिठीत,सामावून अलगद जावे!मृदू कोमल स्पर्शाने त्याच्या,अंगोपागी बहरुन यावे !

सागराची गाज मजगारुड घालते आहे.. तव स्मृतीच्या तालावरबेभान नाचते आहे .. पदस्पर्शी मुलायम वाळूनाहक चुरते आहे .. सहवासाचा उत्फुल्ल गुलाबमी इथेच पुरते आहे .. ना फिरून आता येणेनक्कीच ठरवते आहे .. ते घाव अनुल्लेखाचेजहरी पचवते आहे .. पूस अस्तिस्वास माझ्यातुलाही सुचविते आहे ..

धडाडणा-या समुद्र लाटा…धडधडणारे हृदयज्याच्या रम्य फेसाळणा-या लाटा…आज धडकी भरवताहेतका तो आधीपासून तसाच आहे..मीच माझ्या सोयीनुसार अर्थ काढतोय का ? घोंघावणारं वारं…धूळीनं सारं अस्पष्ट बनवलंयआधीचं शीतल वारं..आज का दृश्य विचलित बनवतंयका ते तसंच आहे आधीपासून…नि माझ्या डोळ्यावर चश्मा होता का..कुठल्या तरी विचारधारेचा ? अतिशय तापमान वाढवणारा सूर्य…अंगाची काहिली करतोय तोकोवळ्या प्रकाशाचं अप्रूप होतं मलाआज तो सूर्य आग का ओकतोय…का तोही तसाच आहे आधीपासून….नि मीच माझ्या कोशात सुरक्षित समजत होतो मला ? विचारांचं काहुर माजलंय मनात…संस्कृती बद्दलची व्याख्याच खटकते आहे आताएकमेकांवर वरताण करणारी धार्मिक मानसिकता…आधीही होतीच म्हणेमग माझ्या डोळ्यावर कुठली पट्टी बांधली होती तेंव्हा ?

……..कविता…….. या कवितेने वेड लाविलेतिचा मनाला लळाओठामधुनी शब्द उमटतीस्नेह असो वा झळा।। भाव भावना मनी कल्पनाउत्कट अनुभूतीभिडे काळजा क्षण हळवे तेशब्दचि कविता ती।। शब्द मोजके बाण उरी तेमहान अर्थ मलाभेदूनी ह्रदया परिणामातेकरिती तव ही कला।। लय तालांची सुरम्य जादूशब्द सार्थ रचनाप्रतिभेचा जणु साज ही कविताकरीते मुग्ध मना।। जखमा उरीच्या मर्म गूज हेमन का उकलावे?दु.ख मोद ना कोणा,कविते!फक्त तुज वदावे।। दिनरात्रींचे ‌ सुख दु.खांचेशिशिर वसंत ऋतूकळा कधी कधि मळेचि फुलतीजवळी कविते तू!!

कविता माझी येई अचानक ,काळजाच्या त्या गाभ्यातुन …अलगद कोमल शब्दछटातुन …भावनेच्या शब्द झऱ्यातुन…. कधी असते ती कल्पना भरारी..कधी ती देते दुःख वेदना उरी..कधी ती असते हसरी साजरी..तर कधी उमटे व्यथेतून खरी! मनीच्या गर्भी रुजून रहाते…चैतन्यावर ते बीज पोसते…अंकुरे जेव्हा मनात तेव्हा…इवल्याशा रोपात बहरते ! जशी उमलते , तशीच फुलते..कविता जगी अशीच जन्मते..मी न कधी ती सांगू शकते..कविता मज ती कशी स्फुरते !