Author: Ujwala Sahasrabudhe

ज्योत लाविलीस तू,मनामनात सर्वांच्या!शिक्षणाची कास तू,धरलीस स्त्रियांच्या ! ज्योतिराव, सावित्री,गाठ बांधली स्वर्गात!एकरुप होऊनी,मग्न झाले कार्यात! दीनदुबळया दलितांना,आधार त्यांचा मिळाला!अनाथ,सान बाळांना,मायेचा झरा लाभला! अस्पृश्यतेस दूर सारूनी,दीप समानतेचा लावला!मुलामुलींना शिक्षणाचा,ध्यास तुम्ही लावला! शेणगोळे आणि शिव्याशापझेलले तिने धैर्याने !तिच्या त्यागाची फळे,आज चाखतात मानाने! ममता, समता यांचे नाते,जोडले समाजात त्यांनी!ऋण त्यांचे विसरू नये,हीच इच्छा मन्मनी !

सिंधुताई,माय माऊली,कष्टमय आयुष्य जगली!झुंजत झुंजत आयुष्याशी,निरपेक्ष,निरामय जीवन जगली! जन्म जाहला जिथे तिच्या,आयुष्याला मोलचं नव्हते!वाढत होती जणू बेवारशी,प्रेम, जिव्हाळा तिथे न भेटे! ज्यांनी द्यावा तिला आसरा,असे सासर तिला पारखे!माय माऊली टाकून दिली,जग अवघे वागे शत्रू सारखे! स्मशानातच तिला लाभले,सुख कसे ते अनोळखी!प्रेताची आगच बनली ,ठेवी न तिला रोज भूखी! हाल अपेष्टांचे डोंगर लंघुनी,जाहलीस तू प्रेममयी!अनाथांची माय बनुनी,प्रेमभाव ओतलास जगी! जरी तुझे अस्तित्व लोपले,तेज तुझे राहील जगी!त्या तेजाच्या प्रकाशात ,नित्य चमकशील तू नभी!