Author: Supriya Joglekar

त्या लहानशा बागेत फुललेली विविधरंगी फुले, आणि त्यावर उडणारी रंगीबेरंगी फुलपाखरे, अगदी लहान मुलापासून ते वृद्धत्व आलेल्या जीवाला मोहित करणारे नेहमीचे दृश्य. किती त्यांचे या फुलांवरून त्या फुलांवर भराभर उडणे, ते नाजूक इवले इवले पंख पसरले की, क्षणभर नक्षी…. अति नेत्रसुखद. अगदी परमेश्वराने निसर्गावर चितारलेली विलक्षण कलाकृती… अल्पकाळाचे आयुष्य भरभरून आनंद देणे घेणे, शिकावे फुलपाखरां कडून. क्षणिक दर्शनाने आपल्या चित्तवृत्ती प्रफुल्लित होतात, आयुष्यभर मनात सुंदर दृश्य ठेवून जातात. असंच वागावे आपण! जिथे जातो तिथे मधूर आठवणींचा   प्रकाशमान कवडसा सदैव परावर्तित होत रहावा.. हेवेदावे, उपदेश, तुलना, हेटाळणी आणि नजरेचे निखारे, सारे सोडून उडते फुलपाखरू व्हावे… फक्त मधू सिंचन आणि आनंद पसरवावा…. असे असावे आयुष्य आपले उडते फुलपाखरू… मोहापासून दूsssर……

सकाळची वेळ! भरपूर कामाचा पसारा, पण दहा मिनिटे रिकामा वेळ होता, काय करायचं? सगळ्या घरात फेऱ्या मारून झाल्या, प्रत्येक खिडकीमधून बाहेर डोकावून झाले, सगळीकडे नवीन काय नजरेला पडते का हे पण पाहून झाले, तरीपण वेळ उरलाच, मग म्हटले चला काहीतरी लिहुयात, म्हणून पेन वही घेतली, पण ना विषय आणि डोक्यात कल्पना, लिहिणार काय माझं कप्पाळ! आणि हे असं विचित्र काहीतरी लिहून ठेवलं…. आणि असल्या लिखाणाला आता व्हाट्सअप वर पाठवणार! आणि मग माझ्या मैत्रिणी मला हरभऱ्याच्या झाडावर चढवायला एकदम तत्पर! त्या म्हणणार, ग्रेट काय मस्त ग.. माझी कॉलर एकदम ताठ 😀 अरे हो कॉलर कुठेय? गाऊन तर आहे अंगावर, मग काय? असं म्हणायला हवं माझा गाउन काय मस्त घेरदार आहे….. स्वतःच्या आकारामुळे तो वाटतोय हे काही भान नाही…. आहे ना गंमत?   चला आता आठ वाजायला आले, सकाळचा ब्रेकफास्ट मिळावा म्हणून घरातील मंडळी चार वेळा इथे डोकावून गेली, बिचारे बोलू, विचारू पण शकत नाहीत. काही विचारलं तर मांजरीसारखे फिसकारेल! अन् मिळणाऱ्या ताज्या नाश्त्याला मुकावे लागेल, बिस्किट टोस्ट किंवा पाव खाऊन रहावे लागेल, ही भीती डोळ्यातून ओसंडून वाहत होती…. तिरक्या डोळ्यांनी त्यांचा भुकेने आणि शंकेने व्याकूळ झालेला चेहरा पाहिला, मनातल्या मनात जरा आनंदाच्या उकळ्या फुटल्या, कसे आता गप्प बसतात? पूर्वी आपण असेच गप्प बसत होतो, आता रोल बदलला…. केवढी वाढली आपली हिम्मत! अगदी मनातल्या मनात आपण काय वट निर्माण केली, इथपासून ते सगळेजण कसे घरातील कोणताही निर्णय घेताना आपल्या तोंडाकडे बघतात … आपला शब्द रास्त मानतात याची पुरेपूर खात्री पटलेली असते….   उगीचच हसू आले मला, हो आपण बदललो आहोत असे वाटते. पण यामध्ये स्वतःचा स्वार्थ कधीच बघितला नाही. याचीही जाणीव आहे. सार्‍या कुटुंबाला शिस्त लावण्यासाठी आपल्याला हा असा रणचंडीकेचा अवतार अधून मधून धारण करावाच लागतो. नाहीतर घरातील सगळे जण लगाम नसलेल्या घोड्यासारखे स्वैर उधळतील, कधीही, केव्हाही बाहेर जावे, मनाला वाटेल तेव्हा घरी यावे, कसलाही, कोणाचाही विचार न करता आवडले ते खाऊन टाकावे. पसारा करून ठेवावा, मन मानेल तेव्हा आंघोळ करावी, हे काही कुटुंब म्हणून राहणाऱ्या घरातील व्यक्तींना शोभत नाही म्हणून ते असे महिन्या दोन महिन्यांनी अवतार धारण करणे गरजेचे असते….. चला आता बराच वेळ झाला, आता इतका अंत पाहणे बरे नाही…. आता स्वयंपाक घरात जाऊन अन्नपूर्णेचा रोल करणे गरजेचे आहे… बरेच काही लिहावे असे आहे, तूर्तास एवढेच! जरा गंमत हो… नाहीतर निष्कर्ष काढून मोकळे व्हाल? असं आहे तर तिच्या घरात!…   काय? बहुतेक स्वत:पण असेच अवतार कार्य करत असाल ना? सतत पाऊस पाणी चिखल, आणि  ठिकठिकाणी झालेला विध्वंस, आक्रोश वेदना पाहून मनाला विषण्णता आली होती म्हणून जरा असे हलकेफुलके लिहून.. रिलॅक्स होत आहे….

अवतीभवती सगळे इमोजी🤗…     गंमतच नाही का ही! ईमोजी हा शब्द अगदी नवीन नवीन आलाय माझ्या डोक्यात…. म्हणजे शिरलाय….. जसे मोबाईल फ्रेंडली झाले तेव्हापासून, सुरुवातीला असे काहीतरी चित्रविचित्र तोंडे कोणीतरी व्हाट्सअप वर पाठवली की कळायचेच नाही! हे काय? असले तोंड काय? मग मुले सांगायची’ अग हे इमोजी आहेत’म्हणजे तुमच्या भावना व्यक्त होणारे चेहरे! रडके, हसणारे, रागावलेले आणि त्यातील असंख्य प्रकार…. म्हणजे त्या त्या कृतीची किती खोली आहे असे दाखवणारे….   मग काय लागला मला चाळा😀 …. कुठे गेले की प्रत्येकाचे चेहरे न्याहाळण्याची खोड लागली…. आणखी समोरील चेहऱ्यासाठी कोणता ईमोजी योग्य आहे याचा शोध सुरू व्हायचा सापडला की स्वतःचे स्वतःला अफाट हसू यायचे…. बरे तर बरे माझा चेहरा मला कोणत्या इमोजी सारखा आहे हे कोणी सांगितले नाही आणि माझे मला पण कळले नाही….    एकदा खूप वेळ आरशासमोर उभे राहून तोंड वेडेवाकडे करून, डोळे तिरळे मोठे करून, चित्र विचित्र हावभाव करून पाहिले, पण ओळखणे शून्य….. माझ्या मनात आले बहुतेक आपल्या सारखा चेहरा असलेला इमोजी अजून सापडलाच नसेल…. एकदम युनिक…. आणि परत एकदा माझे मला तुफान हसू आले… तसं असा विचार आणि असले प्रकार करायचे माझे वय नाही… तरीपण कृती तर केली…   खरे तर बरेच काही लिहावेसे वाटते या इमोजी वर. अगदी आपल्या घरातला मेंबर असल्यासारखे झाले आहे. पण जरा आवरते घेते, नाहीतर कोणी’बकवास’ ‘ओकारी’ सारखा ईमोजी टाकून मोकळे होतील…. कसा जोक केला म्हणून स्वतः चे हसतेय हा हा हा…   आज काल सगळी लहान मुले अगदी हुबेहूब इमोजी सारखी तोंडे करून आपले म्हणणे न बोलता व्यक्त होत असतात. आश्चर्य आहे हे इतके सुंदर कसब कसे काय आत्मसात केले असेल त्यांनी. पण बरे झाले, शब्दांचे पाल्हाळ लावून आपल्या मनातील तगमग, आनंद,  मनातील विचार पटकन एका इमोजीत व्यक्त करता येतात…. फॉरवर्ड करायला सोपे…. समजणाऱ्याला समजायला सोपे…. नुसते आपले इकडून तिकडे इमोजी गडे….. शब्द गेले कुणीकडे…..