Author: Supriya Joglekar

आयुष्य सरते.. वर्ष संपते…तीच सकाळ. तोच सूर्य…काय बदलते..कालचे असते ते आजचे होते… कालचक्राची गती अधिक गतिमान होते….आयुष्य जगलेले दिवस आठवणीत जाऊन बसतात…आणि येणारा नवीन दिवसतोही भूतकाळ होणार आहे हे विसरून प्रारब्धा प्रमाणे जगत राहतात… काय दिले.. काय घेतले..किती हिशोब केले तरी…गेले ते गेलेच.. परत फिरून येणे नाही… मग ते माणसाच्या बाबतीत आणि अचेतन वस्तूच्या बाबतीतही होते… वर्ष संपले… आपल्या आयुष्यातील या जन्माचा राहण्याचा कालावधी कमी झाला..किती उन्हाळे किती पावसाळे पहाणे बाकी? याचा हिशोब मनात सुरू झाला…सारे कसे अघटीतच.. विज्ञान किती पुढे गेले तरी मानवी मनाचा शोध अपूर्णच राहिला…पृथ्वीची उंची खोली मोजून झाली…साऱ्या चल अचल पंचतत्त्वांची बेरीज करून झाली…पण अजूनही मानवाच्या आयुष्याची मोजमाप अपूर्ण राहिली… ग्रह तारे, ज्योतिषीय भाकिते हस्तरेखा.. सारे सारे ढुंडाळून झाले…पण जगण्याचे अंदाज चुकत गेले…. कोणाला कुठे हवे असते… दुःखाचे, वेदनेचे, अश्रूंचे, गरीबीचे आयुष्य…श्रीमंती, वैभव, सुखासीन ऐश्वर्य संपन्न.. अशीच कामना असते…पण प्रारब्धाप्रमाणे प्राप्तन प्राप्त होते….जीवा सवे आयुष्य येते.. वर्ष सरते तसे आयुष्य सरते… सरासरी आयुष्याचा कालमान पाहताना…जगात अनेक अद्भुत घटना घडून गेल्या…सामान्य जीवाला त्या कोठे स्पर्शून गेल्या…त्याचे आपले जगणे आणि जगण्यासाठी संघर्ष करणे इतकेच काय ते उरले…. सध्या राममय झालेले जग…अयोध्या.. अक्षता कलश..विरोधी पक्षाचा थयथयाट…येत्या वर्षाच्या निवडणुका…आणि संजय राऊत च्या ऐवजी सतत टीव्हीवर दिसणारा जरांगे पाटील …काय काय म्हणून लक्षात ठेवायचे…काही झाले तरी शेतकऱ्यांच्या समस्या…आम्हा नोकरदारांचे काय?कुठे बसतो आम्ही…आरक्षण नाही… रक्षण नाही..आयुष्य जगण्याच्या कल्पना आम्ही करू शकतो….पण त्यासाठी पोषक वातावरण नाही…सरते वर्ष… आशा पल्लवीत ठेवूनच पुढे सरकायचे….आपले आयुष्य आपल्या इच्छा आपल्या आकांक्षा आपल्याच हिमतीवर आपणच पूर्ण करायच्या…कोणी देईल , कोणी करेल ह्या अपेक्षा नाही ठेवायच्या …. नरदेह सर्वात समृद्ध जन्म..पाप पुण्य.. बरे वाईट याचे आकलन असते…आत्म्याचा परमात्म्याकडे सुरू झालेला प्रवास असतो….म्हणूनच सरत्या वर्षाला बाय बाय करताना… येणाऱ्या वर्षाचे ज्याने त्याने आपल्या परीने आनंदाने स्वागत करावे… प्रत्येकाच्या सुखाच्या कल्पना, सुखाचा उपभोग घेण्याच्या कल्पना वेगळ्या असतात…म्हणून आपल्या इच्छांचे ओझे दुसऱ्यावर लादू नये…होता होईल तो मनास जपावे…मन शुद्ध तुझं गोष्ट आहे पृथ्वी मोलाची….तू चाल पुढ…. तुला भीती पर्वा कशाची…अगदी अशीच वाटचाल करावी…चला इथेच थांबते….अस्तमानी सूर्य चालला आहे…त्या तेजाला उद्या येणाऱ्या नवीन वर्षाच्या स्वागतासाठी आतापासूनच माझ्या नेत्र ज्योतींच्या पायघड्या घालण्यास सुरुवात करते….

इंद्रधनुच्या रंगी झुलणारा..नवविवाहितांच्या स्वप्नांना फुलविणारा..नवयौवनांना स्वप्नात झुलविणारा…तुझी ओढच लागे जीवा फार..श्रावणा रे! तू हिरवा गार… श्रावणा रे! व्रतवैकल्य सणांचा तू झालास भ्रतार,सुगंधित फुलांनी सृष्टी बहरलीनवथर तारुण्याची काया मोहरली..रूप तुझे हे असे सदाबहार..श्रावणा रे! तू हिरवा गार… जीव रंगले, मन दंगले..तुझे रुप याच डोळी पाहिले,मन मयूर नृत्य करू लागले,लावण्य तव हे असेच राहो अपरंपार…श्रावणा रे! तू हिरवा गार… हिरव्या श्रावणाची हिरवाई,धरे ने पांघरली पाचु चीदुलई…उबदार दुलईतुनी कोवळे डीरडोलती.. नव स्वप्नांचा घेऊन झोका…आकाशा चुंबु पाहती…खेळ तव चाले होऊनी मेघा स्वार…श्रावणा रे! तू हिरवा गार….

जन्मा सवे येते मैत्री,नात्यांच्या विणीतुनी,सम विचारधारेतुनी,कधी शत्रू मैत्री,कधी विशुद्ध मैत्री. मैत्री कधी ठरवून का होते?मैत्री ला वयाचे बंधन नसते.मैत्री दिनी काव्य करायचे,मैत्री वरच बोलायचे.मैत्री तर अखंड वाहणारा निर्मळ झरा…..जिथे मिळतो आनंदाचा निखळ सहारा…… मैत्री असावी जन्मजन्मांतरी ची,मैत्री खरी संकट घडीला टिकणारी,मैत्री असावी आश्वस्त शब्दांची, बालवयी जरी पांगलो,यौवनात जरी दूर गेलो,वृद्धत्वी जरी निजधामी गेलो,मागे राहिलेल्या मैत्रेयाला आठव असणारी…..

तणावाचं आयुष्य जगताना हलकेफुलके क्षण यावेत… त्या क्षणांची प्राजक्त फुले होऊन… मन उमेदीने भरून जावे… नित्य नव्या समस्यांना सामोरे जाताना, कोणाचे तरी आश्वासक शब्द, कलकलत्या जीवास शांतवून जावे… धाव धाव धावणाऱ्या थकल्या गात्रांना, क्षणभर निवांत बस जरा या शब्दांचे अत्तर शिंपडावे…. काळ कोणासाठी थांबत नाही, माणसानेच माणसासाठी थोडे थांबावे… समाधानाचे कुंपण मनास घालून हव्यासाचे क्षण रिते करावे…अगदी काहीच नाही जमले तर, मौन साध्य करून घ्यावे… निश्चय निग्रह मग जुळून येतील, पडलेल्या प्रश्नांची उत्तरे सुटून जातील….

गरमागरम चहा द्या मज आणुनी…पिऊन टाकीन मी आनंदाने…किती किती प्रकार त्याचे,कधी आल्याचा, कधी वेलचीचा, तर कधी दालचिनीचा… दरवळ दरवळ पसरे..कधी बशीतून, फुर् करोनी,कधी गरम गरम घोट घेऊनीआस्वाद त्याचा घेतच रहावा,कधी कटिंग तर कधी फुल… कधी खारी सवे,तर कधी पाव बुडवून…मनसोक्त चहा पिऊन घ्यावा…जागोजागी अमृततुल्य चहालज्जत आणतो भारी… चहा पिण्याची तर तऱ्हाच न्यारी….असती जगात अनेक व्यसने..चहाचे व्यसन जगात लय भारी…..पाहुण्याचे आदरातिथ्य,चहाच देतो पोचपावती…. फुळुक पाणी, पांचट, काळाकुट्ट, कडवट…किती किती विशेषणे लावती तयाला….तरी सदैव तयार तुमच्या स्वागताला….म्हणूनच म्हणते…गरमागरम चहा द्या मज आणुनी..,पिऊन टाकीन मी आनंदाने….☕☕☕