शब-ए-माहताब पूरे नूर पें आई हैदीदार-ए-यार मगर मुमकिन नहीं..फाँसले जताना मंजूर हैं लेकिन..ये न कहना हम तेरे मुन्तज़िर नहीं..
Author: Gayatri G Patwardhan
पिळ..
आई-वडिलांचं छत्र होतं डोक्यावर तोवर आपले हट्ट पुरवून घेण्याचा पिळ होता.. जबाबदारी खांद्यावर आली तेव्हा कर्तव्यबुद्धीचा पिळ होता.. मुलांना त्यांच्या आवडीनुसार वाढू देण्यासाठी कधी-कधी स्वतःच्या मतांना घातलेली मुरडही होती.. वार्धक्याकडे कूच करताना मात्र त्याने ठरवलं आता सगळेच पिळ सोडायचे आणि फक्त मुळांसारखा आधार बनून रहायचं.. फळं-फुलं-पक्षी अंगावर खेळवत आणि खोल-खोल जाणिवा रुजवत..
काव्यवेणा
कविता म्हणजे कायनुसता शब्दांचा खेळ?की मग कागदासवेहोई भावनांचा मेळ.. सगळेच अनुभवप्रत्यक्षात नसताततरीही मग माणसेत्यात कशी फसतात? कधी स्पष्ट शब्दांतूनअबोल नजरेतूनअस्फुटशा स्पर्शातूनअन् कुंद श्वासातून व्यक्त होतच असतीआपल्याजोग्या परीनेअसाच मार्ग शोधलाकुठल्याशा त्या कवीने मग मळवली वाटअन् झाली शब्द-मैत्रीनवनव्या काव्यांतूनमांडली भावना जंत्री कधी झरझर फुटेकवितेचा गोड पान्हाकधी मात्र शब्दझराकुंठे अवचित तान्हा आराधना नित-नवीअर्थवाही भावनांचीमग जोड त्यास द्यावीयथोचितशा भाषेची समर्पक खास शब्दयोजणे मांडण्यासाठीभाव मुके मनातलेनेमके सांधण्यासाठी किती नि कसे सांगावेकाव्यवेणा कशी दाटेकाव्यरूपी खूण माझीउरावीशी आता वाटे
अलक
पेरलेली बीजं गडप करणार्‍या धरेला पृथूने नष्ट करण्याची धमकी दिली. आधी माज करणार्‍या त्याच धरेने पुन्हा पेरलेली बीजं सर्व शक्तिने फुलवली. अन् प्रजेला अमाप धान्य दिलं. धरेला आपल्या मापात रहायला सांगून पृथूने तिला पृथ्वीपण बहाल केल…
अलक
खूप हळवी होती ती. आयुष्यभर सोसावंही लागलं अमाप. पण सोसता सोसता आलेला कठोरपणा मात्र तिने प्रसंगापरता मापातच ठेवला..
अलक
लग्न ठरलं. सगळी धामधूम सुरू झाली. एक मोठं वादळ घोंघावत आलं अवचित. सगळं मनोरथ कोसळलं आणि उंबरठ्यावरचं माप प्रतीक्षेतच गोठून गेलं..
प्रपोझ
करता येईल का प्रपोझबसणे गुडघ्यावर अन् हातात मस्त रोझ कधी सुचलं नाही ना कधी केलंअर्ध आयुष्य असंच सरून गेलं आता जर आलीच कधी अशी वेळतर बघेन म्हणते करून हा ही खेळ पुढाकार घेऊन बोलतं करायचंय तुलाबघायचंय झालेला तुला नाद-खुळा इच्छा माझी आहे अशी सक्तकधीतरी डोळ्यातलं प्रेम शब्दात होऊ दे व्यक्त एखादाच उद्गार अन् हातात हातजन्मभर लाभो अशीच तुझी साथ..
सागराची गाज मजगारुड घालते आहे.. तव स्मृतीच्या तालावरबेभान नाचते आहे .. पदस्पर्शी मुलायम वाळूनाहक चुरते आहे .. सहवासाचा उत्फुल्ल गुलाबमी इथेच पुरते आहे .. ना फिरून आता येणेनक्कीच ठरवते आहे .. ते घाव अनुल्लेखाचेजहरी पचवते आहे .. पूस अस्तिस्वास माझ्यातुलाही सुचविते आहे ..
वाडा
बालपणी वाड्यातलं कुठलंच घर परकं नव्हतं. पण पौगंडावस्थेत मुलांचे आणि मुलींचे वेगवेगळे कंपू होण्याचे दिवस होते ते. त्यातून त्याचं आणि तिचं तर खेळातही कधी पटलं नाही. संध्याकाळी नाक्यावर नेहमीप्रमाणे टवाळांचा कंपू बसलेला बघून ती बिचकतच चालत होती. तेवढ्यात तो येऊन तिच्याशेजारी उभा राहिला. तिला धीर देत म्हणाला, “पटत नसलं, बोलत नसलो, तरी वाड्यातल्या सगळ्या मुलींसारखीच तू ही माझी जबाबदारी आहेस.”
प्रेमरंग प्रीतसंगराधाराणी होई दंग शाममनोहर करीबासुरीस पहा धरी धुंद गुंजतसे धूनजाई गोकुळ रंगून आप-पर फिटे भावकृष्ण घेई मनीं ठाव रंग रंगवुनी रंग रंगेराधा कृष्ण भक्ति संगे