तब हर दिन बचे बाल..बालअब हर दिन गिरे बाल..बाल तब हँसते तो बिखरते मोतीअब हँसने पर भी आँख सीकुडती तब मिलते अमरुद..चाकलेट के मेलेअब बस उनके फ्लेवर के झमेले तब एक अनजाना भी पेहचान देताअब पेहचान बनाने को तरसता हर कोई तब रेत में भी उछलते फाँदतेअब नरम गद्दों पर भी फुँक फुंक कर चलते तब सब अपने थे..पराया न था कोईअब अपने परायों के बीच फर्क ढुँढता हर कोई
Author: Deepak Patil
पोरका
संध्याकाळ उलटून रात्र झाली..शेवटची बस निघून गेली तरी बाबा अजून घरी का आले नाहीत या विचाराने तो त्रस्त होता. आपली आई लहानपणीच देवाघरी गेली नि बाबांनी आपला कसा सांभाळ केला ..काळजी घेतली..शिकवलं..मोठ्ठं केलं..चांगले संस्कार दिले हे सारं त्याच्या नजरेसमोर उभं राहिलं. “आई गं” म्हटलं तरी बाबांचाच चेहरा डोळ्यासमोर असायचा. आता आपण एकटेच…पोरके ! या विचाराने तर तो गारच झाला. हात पाय थरथरु लागले. तेवढ्यात दूरवरुन येणारी एक सावली दिसली…बाबांची सावलीसुद्धा त्याने दूरवरुनच ओळखली. पोरका या शब्दाचे तीव्र व्रण खोलवर होण्याइधीच त्यांने आनंदाने धावत बाबांकडे झेप घेतली.
आशा
दूरवरुन हाक येते…मन गुंतते हाकेकडेस्वर ते शांत तरीही…गुढ पसरे चहुकडे आक्रंदते आत काही…तुटके जुनेच तेभग्न स्वप्नासही वाटे आतायेथेच आहे क्षितीज ते आठवणींचे शिल्प फुटके…कवटाळी हृदय मंदिरीका कशास्तव जखम पुरानी…ऊरात गुलाब फुलविते