Author: Deepak Patil

कल बहोत पी मैने..सुबह सुबह शायर मिलेजाम पे जाम होते रहें.. शायरी चढ़ती गयी ठंड के माहोल मे घोल दिये रुबायीलब्ज़ ब लब्ज़..तरोताजा़ होते रहे हमसफर भी मिजा़ज़ ए शायर होते गयेठहाकों पर ठहाके फुटतें रहे…पीते रहें इश्के समंदर दिनभर साथ था हमारेगहराईयाँ नापते चले…लब्जों के सहारे लोग मिलते रहे…सीधेसे और चालाक भीउम्मीद बनती बिगडती रही…लोगों से हमारी शाम होते ही साथी और भी एक जुड गयाप्याला हाथ मे लेके चले शहर अपने हम राह टेढी मिली..गर्दीश मे गुम हो गयेरात की गहराई लेके..पहुँच गए मंझिल पे हम

डोळ्यांत कुतुहल…ओठांवरी तृष्णावाढत राहिले..ओढत राहिलेपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा हातांचे चाळे..चाललेउगाचचमेळ न त्यांचा बैसलाबट गालावरी तुझीया.. ढळतच राहेपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा गर्दीत हरवले.. तुझे माझे डोळेशोधण्या..ओळखीचे काहीपापण्यां ओलावल्या नकळतपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा जाहली वेळ निरोपाची.. आणिकसंपला सोहळा अपुलाऊतु गेले अकस्मात.. हृदयाचे आसूपाहता तुला..पुन्हा पुन्हा

तव आठवा’वीण दिन फुकाच जातोभेटतची जा नित्य मजसी तूकुणास ठावे लाट कोणतीफेसाळुनि धावेल आणि..परंतु ! क्षणा क्षणाला मज आठवसी तूतूझेच मोहक चित्र निरंतररंग तयातील उडण्याआधीसामोरी ये…सखी क्षणभर ! कितीक वर्षे भजले मी तुजलाप्रसन्नता मिळाली तव आठवितागोजिरे रुप तुझे त्यावेळचेठसली मनावर ती सात्विकता ! सोबत सदा तूझीच असेतरी..आयुष्यभर मी वाट पाहिलीसांज आता आयुष्याची..अन्आस फक्त तूझ्या दर्शनाची !

मी खूप शोध घेतला…पण नाही मिळाली ती…इतकी ती दुर्मिळ कशी झाली ? अनेक पुस्तकांतून..कवितांतून मिळायचे तीचे काही अंश…लेखक कवींच्या माध्यमातून किंचीत दर्शन घडायचे रात्रीच्या काळ्याकुट्ट विचारांच्या डोहात…काही तुकडे चमकायचे…पण काहीच क्षणांचं ते समाधान…जास्त तहान जागवायचे अनेक चित्रातून…त्यातील रंग रेषा प्रकारातून…झिरपायचं काहीतरी आत…तीचेच काही कण…पण पूर्णता नाहीच उंच डोंगरावर शोधमोहिम घेऊनही…ढकललो गेलो वारा वादळाच्या ताकतीने मागे…तिथंच दोन साधूंचा संसार असावा ? दूरच्या डोंगराच्या आडोशाला…निखळ झरा खळखळताना पाहिला….काही वेळाने तोही कर्कश वाटला… शहराच्या आवाजी प्रदुषणात…गाड्या..कारखाने..प्रार्थनांचे कर्णे दुमदुमताहेत…साठवणुकीची गोदामे सारी… समुद्रही आता रोरावतोय…गर्जना करतोय..त्याच्या लाटाही विचारताहेत जाब… उग्र रुप घेऊन धडकताहेत…किना-याला एके ठिकाणी थांबलो…विश्वासच बसेना…एक शेतकरी पाण्याच्या पाटाला वाट करुन देताना…मातीला गोंजारत होता..पाणी गिरक्या घेत..न खळखळता पुढे सरकत होतं…. ही खरी शांतता होती..ती..जी मला हवी होती ! अन् तिथंच बंधा-यावर..मी बुजगावण्यासारखा निश्चल झालो !