Author: Deepak Patil

किती…किती आठवू तूला मीहृदयातले गाणे..तू एक..एक तू हळवे मन होई आठवता तुलागळा दाटतो… श्वास होई गहीरा दूर असशी तरी…चित्र डोळ्यांत आहेश्वासांगणिक ओढ तुझीच राहे कसे सांगू भाव.. माझ्या मनीचेमंगल भाव झरती..हृदय होई पवित्र भेटीची आस वाटे..सदा सर्वदा गंडोळे मिटुनि पाहतो…तुझे सारे भास हसू सांडते तुझे…दरवळे सुगंधपोचतो तो गंध…माझ्यासमीप नयनांत तुझ्या डुंबतो…भिजतो मीअशी स्निग्धता.. का मिळे कुठेही ? हातात हात..गुंफुनि बसावेपाण्यात पाय…डोळे चंद्रा पहावे आवाज तुझा…शांत करतो मनासतृप्तता अंगी उमले..मिळे ध्यान सुख ओवाळतो तुजला…नेत्र निरांजनसुखाचे अनंत क्षण..तुला सदा मिळोत

उणीवांची सतत उजळणीआठवणींची वजावटबेरजेचे काहीच क्षण मात्रअजून आलेले नाहीत… गंधाची ओळखस्पर्शाचे धुंदपणचवीचे कण मात्रअजून आलेले नाहीत… कोवळ्या प्रकाशाची तिरीपअंधारा मिटवणारीऊबदार किरण मात्रअजून आलेले नाहीत… सावळीच तीची कायाउभार मस्त ठाशीवओळखीचे क्षण मात्रअजून आलेले नाहीत… होकार मिळावा आणिकधन्यता मिळे दोघांसतिचे सूर तसे मात्रअजून आलेले नाहीत…

तरंगांचे काय होउठतात आणि विझतात तेअंतरीच्या कंपनांचेधडधडणे चालू सदा… सदा आठव राहतोमंद वा तेजाळतास्वप्न मग गोंजारतेभेटेल का ती एकदा ? एकदा भेटली तीदिले प्रासादिक गोड काहीआस हृदयी वाढली..अन्दर्शनाची आस राही राही अनंत इच्छाअसे तसे तिला सुखवावेसमर्पुनि देह तिजलावितळूनी वाफ व्हावे व्हावे असे…तसे व्हावेकल्लोळ कायम चाललेलादिवसांगणिक ओढ वाढेकळे ना काही…माझे मला

कुठंही जा…माणसंच माणसंशांतता म्हणून नाहीसंगीत रजनीत देखीलयांची रिंगटोन बंद होत नाही पोस्टात जा…ज्येष्ठ नागरिकांची गर्दीबँकेत जा..कर्जमाफीची रांगहिमालय पण आलाय….या रांगेच्या कक्षेत थंड हवेची ठिकाणंनुसतीच नावालासगळीकडे नुसता बथ्थड माणसांचा गिजबिटकाला मंदिरे तर भरुन वाहताहेतदेव देतोच आहे सगळ्यांना सगळंअसं समजून सारे जमताहेत शाळा म्हणे विद्या मंदिरसंख्या सौष्ठवानं भरलेल्या खोल्याअन् लावतात तासांची बत्त्तीघडतात मेरीटचं स्वप्न लेवून कोमेजणारी मुलं सण उत्सवांना धुमारेच फुटतातरस्त्यांवर ढोल..नगारे कान फाटेस्तोवर गरजतातकाचा नि सिमेंट तडकतं तिथल्या तिथेच समुहात ताकत असतेहे दाखवायला रोज एक समुह सरसावतोय इथंया माणसांच्या ओझ्यानंपृथ्वीही ढळतेय आता पूर…भूकंप…त्सुनामी वाटतात नैसर्गिकपण त्यांच्या पाठीशी समर्थ उभे आहेतकारखानदार..खाणमालक..धुराड्यांचे पुरस्कर्ते

हरवले ते दिन…हरवले ते मैत्र सारेव्यस्त झाले तास अन् सेकंद सारेभोवतीच्या सगुण फुलांना…येता जाता हाक द्या रे ! वेळ आता मिळत नाही..कारण आहे सर्वांमुखीशेजारीच राहूनही आता..आम्ही सारे अनोळखी ! घर..अॉफिस..घर..इतुकाच मार्ग आमुचा…आजूबाजूस वळून पाहण्या..मान आता ना वळे ! कोण,कुठले..अनोळखी तरीही…भेटती काही लोक असेजन्मांतरीची ओढ वाटे…मन गुंतूनी फुलायचे ! रोज रोज त्याच गोष्टी…सवयीने पार पाडतोयंत्र हे सैलावले आता…सुहृदांची सोबत मागतो !

धडाडणा-या समुद्र लाटा…धडधडणारे हृदयज्याच्या रम्य फेसाळणा-या लाटा…आज धडकी भरवताहेतका तो आधीपासून तसाच आहे..मीच माझ्या सोयीनुसार अर्थ काढतोय का ? घोंघावणारं वारं…धूळीनं सारं अस्पष्ट बनवलंयआधीचं शीतल वारं..आज का दृश्य विचलित बनवतंयका ते तसंच आहे आधीपासून…नि माझ्या डोळ्यावर चश्मा होता का..कुठल्या तरी विचारधारेचा ? अतिशय तापमान वाढवणारा सूर्य…अंगाची काहिली करतोय तोकोवळ्या प्रकाशाचं अप्रूप होतं मलाआज तो सूर्य आग का ओकतोय…का तोही तसाच आहे आधीपासून….नि मीच माझ्या कोशात सुरक्षित समजत होतो मला ? विचारांचं काहुर माजलंय मनात…संस्कृती बद्दलची व्याख्याच खटकते आहे आताएकमेकांवर वरताण करणारी धार्मिक मानसिकता…आधीही होतीच म्हणेमग माझ्या डोळ्यावर कुठली पट्टी बांधली होती तेंव्हा ?